In 1997 verhuisde ik met mijn gezin naar het verre westen van Ierland.

Het landschap rondom ons is zo overweldigend aanwezig, dat het, haast onontkoombaar, na korte tijd haar stempel is gaan drukken op mijn schilderwerk.

Ik probeer in dit onderdeel van mijn schilderwerk, vast te leggen wat nu precies het landschap maakt tot dat, wat je ziet.

Wat gebeurt er op die ‘huid’ , die alles overdekt; welke processen spelen zich erop af ?

Natuurlijk, iedereen ‘weet’ , dat de wind het gras bewegen laat, maar hoe ziet dat er nu echt uit en hoe definieer je het proces van dooiende sneeuw, hoe maak je het zichtbaar ?

Anders gezegd: -in volledig willekeurige volgorde- hebben stenen, heide, water, gras, wind, ( en nog veel meer) een ding gemeenschappelijk: alle zijn het entiteiten die het landschap vormgeven, het karakter ervan bepalen. Ze doen dat alleen, of in een onderling verband; daarmee wordt voor een groot deel bepaald hoe wij het landschap ervaren.

Ik probeer in mijn werk momenten van die interactie tussen de elementen van het landschap vast te leggen; het tijdelijke een lang durende ervaring te maken, te fixeren, zodat men in plaats van argeloos door te lopen, wat langer de tijd heeft om te kijken naar ‘ wat de wind met gras doet ‘ en ‘ laag tij bij maanlicht ‘ .

Een bijkomend gevolg van het focussen op de details van een weiland, een wierbank of ‘ sneeuw-op-gras’ , is het zichtbaar worden van zich steeds opnieuw herhalende vormen, die in een zekere ritmiek, of cadens, patronen vormen die alleen in dit ene geval voorkomen….

Ze zijn moment- en plaatsgebonden. De totaal structuur van deze patronen doet abstract aan; ( herkenbaarheid is ondergeschikt geraakt aan -de uniciteit van- het gebeuren op dit ene moment ) daar raakt volgens mij het schilderij aan niet alleen abstractie, maar ook aan taal ( met haar geheel eigen structuur ) en, vooral muziek.